Ik heb er eigenlijk het raden naar of dit duo, gevormd door de tegenwoordig veelgelauwerde cellist Vincent Ségal en drummer Cyril Atef in onze contreien veel aanhang heeft, maar alleszins is het zo, dat het duo dezer dagen zijn twintigjarige bestaan viert en wel met een nieuwe plaat, de eerste sinds 2012 en de achtste in totaal. Ooit begon het als een lichtjes van de pot gerukt idee: de twee zouden in een bar gaan samenspelen, omdat de vaste DJ onverwacht had afgezegd. Beide heren bleken dermate open van geest te zijn, dat ze elkaar heel snel vonden en daar een heus repertoire mee opbouwden.

Voor deze nieuwe plaat schreven ze weer alles zelf en ze speelden ook alles zelf in, zij het dat ze heel af en toe wat hulp kregen. Zo werkte bij voorbeeld toetsenman Vincent Taurelle mee en die is bekend vanwege zijn bijdragen aan werk van Tony Allen, Oumou Sangaré, Françoise Hardy, Alain Souchon en Maurane, om slechts die te noemen. Ook de baardige performer Constantin Leu, alias Dr. Kong is er, op één nummer, maar verreweg het leeuwendeel van de 50 minuten die de plaat duurt, wordt door de twee protagonisten volgespeeld.

Dat levert heel fijne momenten op, want Ségal kan met z’n cello wat weinig anderen kunnen en hij neemt hier ook de bas en de gitaar ter hand. Atef houdt zich bij allerhande percussie-instrumenten en doet ook de vocalen. De nummers waaieren een beetje in allerhande experimentele richtingen, met nu eens wat funkinvloed, dan wat punk, rock, zoals in de afsluitende titelsong, of electropop of simpelweg “pop”, zoals in “Everyday”. Nu eens zweeft de muziek boven je hoofd (“Orange is the New White”), dan weer klinkt ze compleet onvoorstelbaar, zoals in “Universal Beggin”.

Maar, hoe eigenzinnig deze plaat ook ineengedraaid is, en hoezeer het duo ook kennelijk uitging van het “take it or leave it”-principe, je kunt er niet omheen dat hier ongemeen boeiende, originele muziek gemaakt wordt, die nochtans niet meteen de hitlijsten zal halen. Plezant om te beluisteren is deze plaat alleszins !

(Dani Heyvaert)